Εγώ και οι ενοχές!
Δεν ξέρω τι παθαίνω και νιώθω τόσες τύψεις και ενοχές.
Λίγο που ξεκίνησα δουλειά αφήνοντας πίσω τον μόλις τριών μηνών γιό μου, λίγο που έγραψα τον μεγάλο ολοήμερο νηπιαγωγείο και οι ώρες του φαίνονται πολλές. Η γιαγιά δεν θα τα καταφέρει με δύο οπότε ήταν η μόνη επιλογή. Λίγο που νιώθω εξάντληση και δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Παρόλα αυτά παλεύω να ανταπεξέλθω όσο καλύτερα μπορώ. Θηλάζω αποκλειστικά τον μικρό... στερώντας του εμένα παλεύω με κάθε τρόπο μα μην του στέρησω κάτι το τόσο φυσικό κ όμορφο. Νιώθω όμως να
χάνω την καθημερινότητα του μικρού μου. Μπορεί γυρνώντας απο την δουλειά να είμαστε αυτοκόλλητοι αυτό δεν με απαλλάσσει απο τις τύψεις.
Μαμά....φωνάζει ο μεγάλος έλα να δεις κάτι
Περίμενε απαντώ....θα καεί το φαΐ λέω μέσα απο τα δόντια...
Μαμά συνεχίζει....έλα λίγο σε παρακαλώ.
Πάντα ταυτόχρονα συμβαίνουν όλα...
Ξυπνάει ο μικρός που μόλις κοιμήθηκε, το λάδι στην κατσαρόλα τσιρίζει ο μεγάλος φωνάζει....Μαμά
Τι να κάνω να γίνω τρία κομμάτια; να αφήσω μια μορφή μου να συνεχίσει το μαγείρεμα, να πάω να αγκαλιάσω το μωρό να θηλάσει; Να κάτσω να δώσω έστω και λίγη απο την προσοχή μου στον μεγάλο που πια βαρέθηκε να περιμένει;
Και εκεί που νιώθω εξαντλημένη έρχονται μια μια οι τύψεις....
Μέχρι να ρίξω το κρέας στην κατσαρόλα ο μικρός κοιμήθηκε πάλι βάζοντας το μικρό του χεράκι στο στόμα, ο μεγάλος πια δεν θυμάται τι ακριβώς ήθελε και δεν μου απαντάει γιατί έχει θυμώσει.
Το κοκκινιστό σιγοβράζει.
Να μαζέψω άπλυτα να βάλω πλυντήριο, να μην ξεχάσω να απλώσω. Να ετοιμάσω το κολατσιό του, να αλλάξω πετσέτες στο μπάνιο, να σιδερωσω την μπλούζα του άνδρα μου, την ψάχνει εδώ και δύο μέρες.
Να πάρω γάλα, να αποστειρωσω. Να πάρω τηλέφωνο να δω πότε γίνονται οι εγγραφές στο κολυμβητήριο.
Μαμά φωνάζει πάλι έλα μωρό μου, επιτέλους βρήκα χρόνο να ανταποκριθώ στο κάλεσμα του.
Κλάμα απο το δωμάτιο...Ωραία σκέφτομαι..
Μαμά έλα να ζωγραφίζουμε..
Έρχομαι...Έρχομαι παιδί μου.
Παίρνω το μωρό αγκαλιά σειρά έχει να θηλάσει απο δεξιά, κάθομαι στον καναπέ να ζωγραφίσουμε...χα ελεύθερο το αριστερό χέρι. Πιάνω το μολύβι σαν κουλό το χέρι.
Μαμά φτιάξε μου ενα ελικόπτερο! Έλα μαμά αφού μπορείς και αν δεν μπορείς προσπάθησε. Όλα γίνονται μου λέει χωρίς ανάσα...
Ξαφνικά νιώθω πως ακούω εμένα!
Σκύβω να ζωγραφίσω με το αριστερό χέρι, εκείνο δεν συνεργάζεται....
Ο μικρός κλαίει δεν βολεύεται..
Αγάπη μου περίμενε λίγο να ταΐσω το μωρό...
Και γω πεινάω μαμα!
Τρέχει στην κουζίνα...να χα ακόμα πέντε έξι χέρια σκέφτομαι.....
Κοιτάω το ρολόι η ώρα δέκα.
Επιτέλους σκέφτομαι, το αυριανό φαγητό έτοιμο, κέικ έτοιμο ρούχα για αύριο έτοιμα.
Σπίτι καθαρό, παιδιά ταισμενα , το ένα κοιμάται ήδη.
Ο μικρός κοιτάει το φωτιστικό και συζητάνε...!
Εγώ κλασσικά κάτι θα βρώ που δεν είναι στην θέση του να μαζέψω...
Σε λίγο θα ξαπλώσω ....θα ζητήσω συγγνώμη απο τον γιό μου σιωπηλά που δεν έκατσα μαζί του να δω το αγαπημένο του επεισόδιο cars ..
Θα του εξηγήσω πως οι ώρες που δουλεύω είναι πιο πολλές απο τις ώρες που είναι στο νηπιαγωγείο. Που σήμερα δεν προλάβαμε να πάμε βόλτα. Που με φώναξε δέκα φορές και πήγα τις πέντε.
Θα ζητήσω συγγνώμη για όσα δεν πρόλαβα να κάνω!
Ο μικρός θηλάζει ανενόχλητος, αγκαλιά μου...συγγνώμη και απο σένα μικρέ που φεύγω για δουλειά αντί να μαι δίπλα σου, συγγνώμη που δεν είμαι παρόν σε κάθε σου ανάγκη. Συγγνώμη που μιλάς με το φωτιστικό την ώρα που εγώ παλεύω να τα έχω όλα έτοιμα...
Χτες είδα ότι οταν σε φιλάω ξεκαρδιστικό γέλιο ακούγεται παντού....δεν ήμουν παρόν όταν το ξεκίνησες....
Πλασματακι μου πανέμορφο!
Οι τύψεις δεν ολοκληρώνονται γιατί με παίρνει ύπνος....
Αύριο πάλι....τύψεις θα έρθουν και θα φύγουν. Θα κάνουν τη βόλτα τους απο το κουρασμένο μου μυαλό... Τι και αν ξέρω καλά ότι όλα γίνονται γιατί έτσι είναι η καθημερινότητα μιας εργαζόμενης μαμάς....και ας είναι γεμάτη ενοχές!
Δεν υπάρχουν σχόλια: