Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΧΤΕΣ

Ρυτίδες στο πρόσωπο , χέρια με  μικρές καφε κηλίδες από τον ήλιο που χρόνια τώρα αγγίζει το ίδιο δέρμα.
Βλέμμα ώριμο και στοργικό κάθε σου  κίνηση προδίδει την γνώση, και  την εμπειρία που τόσα χρόνια η ζωή σου άφησε.
 Παλέψες σκληρά γιατί το νοικοκυριό σου δεν ήταν πάντα τόσο πλήρες όσο τώρα.
Τα πάμπερς τα έμαθες μετά....τα χέρια σου ξέρουν τι πέρασες...
Το πλυντήριο το θεωρείς τρομερή ανακάλυψη...και το εκτιμάς περισσότερο από μένα.
Το κομμωτήριο μπήκε πρόσφατα στη ζωή σου και αποτελεί μια μικρή χαρά που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου.
Νοσταλγείς συχνά το παρελθόν, ένα παρελθόν που κύλησε, πέρασε μα άφησε μονό  αγάπη και όμορφες αναμνήσεις...
Τώρα μαθαίνεις να ζεις για σένα, όχι ακριβώς μα προσπαθείς...Άλλωστε όλη σου τη  ζωή την αφιέρωσες  στην οικογένεια , τα παιδιά , τον σύζυγο και  στο σπίτι .
Μεγάλωσες τα παιδιά σου χωρίς τον μοντερνισμό της εποχής...χωρίς την βοήθεια ειδικών παιδοψυχολόγων η άλλων μαμάδων.
Και όμως δίνεις τις καλύτερες συμβουλές....ξέρεις να ακούς και προσπαθείς να στέκεσαι ακόμα δίπλα στα παιδιά σου, μαθαίνοντας πράγματα που ούτε καν είχαν περάσει από το μυαλό σου.
Το χάδι σου στοργικό....η βοήθεια σου πολύτιμη...η παρουσία σου αναγκαία.
Μαθαίνω από σένα....χωρίς να μου πεις τίποτα...
Ακούω με προσοχή κάθε σου ιστορία   που κρύβει μέσα αγώνα, πίστη, πίκρα, μα τόση αγάπη και αφοσίωση......
Κάθε σου κουβέντα γίνεται για μένα φυλαχτό...δεν λέω πως μπορεί να ναι όλα σωστά μα σε θαυμάζω....για όλα όσα έκανες.
Την νιότη σου δεν την έζησες όπως θα ήθελες, μα και να μπορούσες τελικά δεν ξέρω αν θα άλλαζες κάτι.
Τον εαυτό σου άρχισες να τον προσέχεις λίγο όταν τα παιδιά σου άνοιξαν φτερά και έφυγαν να φτιάξουν δίκες τους φωλιές...
Μα ακόμα και τώρα είσαι πάλι εκεί κοντά τους...
Ξέρω πως πολλά βράδια δεν κοιμάσαι γιατί ψάχνεις λύσεις και τρόπους να κάνεις τα πράγματα καλύτερα, να προσφέρεις κάτι ακόμα......
Υποφέρεις  που τα παιδιά σου ξαναζούν σε μια εποχή που χάνεται όλο ένα κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Κάθε κόπος της εποχής σας γίνεται στάχτη, και η φωτιά που καίει δεν αφήνει τίποτα....
Σε θλίβει  μα έχεις μάθει να σαι βράχος και στέκεσαι εκεί προσφέροντας ασφάλεια μονό με το βλέμμα σου η με μια σοφή  κουβέντα...
Ακόμα και το κυριακάτικο τραπέζι που έμοιαζε με μικρή γιορτή, βίαια προσπαθούν να σου το αφαιρέσουν.....
Φοβάσαι μην χαθεί η παράδοση.....και παλεύεις πηγαίνοντας κόντρα σε όλα.
 Μακάρι η νέα γενιά να σου μοιάσει....να έχει λίγη από την δύναμη της ψυχής σου....
Να έχει μια πορεία δεμένη στην οικογένεια και να καταφέρει να βγει από όλα τα δύσκολα.
Σε θαυμάζω......γιατί  καταλαβαίνω πόσο δύσκολο ήταν για σένα  να έχεις έναν και μονό ρόλο.
Να πνίγεις τα όνειρά σου....να παλεύεις υποφέροντας σιωπηλά..
Και τώρα που τα χρόνια πέρασαν σε εκτιμώ ακόμα πιο πολύ......
Για σένα τη γυναίκα του χτες που δίνει αξία στο σήμερα





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.