Το στόλισμα......!

Ευτυχώς μου πέρασε....
Ευτυχώς έμαθα να αγαπώ κάθε εποχή για ότι έχει να προσφέρει. Έτσι λοιπόν κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές μέσα μου χτυπάνε χαρούμενα καμπάνες....και με συνεπαίρνει η αόρατη μαγεία τους.
Φυσικά η πραγματικότητα απέχει από τις χριστουγεννιάτικες ταινίες, όπου η οικογένεια στολίζει χαρούμενα το σπίτι. Διότι στην πραγματικότητα παρόλο που μπορεί να παίζει χριστουγεννιάτικη μουσική , να υπάρχει καλή διάθεση επικρατεί ένα χάος.... το παιδί σκορπάει τα στολίδια....παίζει με τα κλαδιά του δέντρου χοροπηδάει χαρούμενο σκορπάει χρυσόσκονη σε όλο το σπίτι και εσύ κλασσικά βρίσκεσαι στην δύσκολη θέση γιατί δεν ξέρεις πως να φερθείς.....να αρχίζεις να φωνάζεις με αποτέλεσμα να του χαλάσεις την χαρά η σφίγγεις τα δόντια κ υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως είναι η τελευταία φορά που στολίζεται όλοι μαζί.
Αν και τίποτα από αυτά δεν θα γίνει και το ξέρεις.
Και από την άλλη γελάς γιατί αυτή είναι η δικιά σου πραγματικότητα και ας δεν μοιάζει πουθενά με καμιά χριστουγεννιάτικη ταινία.
Και όταν μετά από ώρες όλα είναι έτοιμα βλέπεις δύο ματάκια να λάμπουν από ενθουσιασμό, σε αυτό ακριβώς το σημείο έχεις ανταμείβει για το προηγούμενο χάος.
Και εκεί που επιτέλους χαμογελάς έρχεται βροχή από ερωτήσεις.....πότε θα χιονίσει; Πότε είναι τα Χριστούγεννα; Πότε έρχεται ο Άγιος Βασίλης; Τι δώρο θα φέρει χωράει από την καμινάδα μαμά; Θα του αφήσω μπισκότα με γάλα πάω τώρα.....
Παιδί μου όχι ακόμα, περίμενε ....
Μέχρι να φτάσω στην κουζίνα ο μικρός ήδη έχει τραβήξει καρέκλα ανέβει στην ντουλάπα κρατώντας κούπα. ..
Πάμε πάλι..... αγάπη μου τα Χριστούγεννα θα έρθουν σε λίγες μέρες εμείς απλά θα χαρούμε το στολισμένο μας σπίτι μέχρι εκείνη την ώρα εντάξει;
Έτσι και εκείνος θέλει δε θέλει γνέφει θετικά.
Προς το παρόν η ένταση τελείωσε αλλά ξέρω πως κάθε φορά που το βλέμμα του θα πέφτει στα στολίδια οι ίδιες ερωτήσεις θα επαναλαμβάνονται.
Και η μαγεία των Χριστουγέννων θα αιωρείται στον χώρο.. .στην φαντασία...στην καρδιά.

Μίας και τα παιδιά δίνουν την ευκαιρία να ζήσουμε λίγη από την μαγεία αυτή, την ευχαριστιέμαι όσο μπορώ......Γιατί κρατάνε τόσο λίγο μα η χαρά του αξίζει τόσα πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια: