Κούρασε, φτάνει!

 

Προχτές το πρωί, σαν την τρελή όπως πάντα.

Να προλάβω να μαγειρέψω, να μαζέψω τον χαμό, να ταισω παιδιά, να πάω σούπερ μάρκετ,να δουλέψω,  να να να να βγει η μέρα!

"Ζωή είναι θα περάσει" μου είπαν μια φορά και μου φάνηκε τόσο άσχημο...αλλά κάπως έτσι νιώθω ορισμένες φορές.

Μετά από ένα περιστατικό, η όψη της τρελής, πέρασε σε όψη τρελής με νεύρα και ίσως μιας θλίψης δεν ξέρω.

Τότε με ρώτησε ο γιος μου...

-Μαμά γιατί είσαι έτσι; 

-Πώς;

-Να κάπως δεν ξέρω, πάντως καλά δεν φαίνεσαι!

Και είχε δίκιο!

Ούτε φαίνομαι, ούτε είμαι καλά ,σκέφτηκα από μέσα μου.

Και ποιος είναι καλά;

Νωρίτερα είχα συνειδητοποιήσει πως όλο αυτό που άλλαξε την ζωή μας, μπήκε σε τροχιά που κρατάει πια πάνω από δύο χρόνια.

Το κατάλαβα όταν πήγα να επιστρέψω ένα  προϊόν που χάλασε, αλλά είχε εγγύηση δύο χρόνια.

Ήμουν σίγουρη πως πέρασαν μήνες .

Πήγα χωρίς να κοιτάξω καν την απόδειξη.

Όμως πέρασαν δύο χρόνια και βάλε.

Δύο χρόνια τώρα που περιμένουμε.

Τι δεν ξέρω.

Δύο χρόνια που έγιναν τόσα πολλά και τελειωμό δεν έχουν .

Πλέον νιώθω  πως όλα έχουν εκτροχιαστεί.

Σαν ένα τρένο που έφυγε από τις ράγες του και δεν ξέρει που πάει.

Ένας μόνιμος χαμός.

Στο σπίτι, έξω, στις σκέψεις, στις σχέσεις, στις μέρες και τις νύχτες μας.

Τα παιδιά πλέον δεν έχουν γραμμή, πολλά όρια χάθηκαν με τις καραντίνες και θαρρείς πως δεν επέστρεψαν ποτέ.

Δεν ακούνε, δεν διαβάζουν, δεν έχουν όρια ,δεν βγαίνουν, δεν έχουν επαφές, δεν ζουν σαν παιδιά.

Δεν φέρονται σαν παιδιά. 

Η λίστα ατελείωτη.

Οι γονείς προσπαθούν να καλύψουν την τρέλα, μένοντας ήρεμοι, λέμε τώρα...

 Προσπαθούν να μεγαλώσουν παιδιά μέσα σε ένα χάος με όση δύναμη τους επέμεινε.

Και μέσα σε αυτό βάλε και πληθώρα πληροφοριών, βάλε αρκετή παραπληροφόρηση και βάλε και το γεγονός ότι πλέον δεν ξέρουμε οι ίδιοι τι μας γίνεται!

Μονάχα συμφωνούμε πως τίποτα δεν πάει καλά!

Μα πλέον οι αντοχές λιγόστεψαν, είμαστε πιο ευέξαπτοι, είμαστε κουρασμένοι!

Μέσα σε όλο το χάος, είναι άθλος να διατηρεί κάποιος ισορροπίες.

Σε μια εποχή που απαιτεί να είσαι πιο παρόν από ποτέ.

Παρόν σε όλα.

Την απομόνωση, στα παιδιά, στον σύντροφο, σε γονείς, σε φίλους σε αδέρφια.

Και όμως είσαι παρόν σε μια μοναξιά και μια θλίψη.

Και αυτά τα παιδιά μαζί με μας κάτι έχουν πάθει.

Νιώθω ίσως πιο αποτυχημένη μαμά από ποτέ.

Και τα μέτωπα δεν είναι μόνο στο σπίτι του καθενός.

Όλο αυτό το διάστημα όλα δοκιμάστηκαν.

Σχέσεις φιλικές και μη.

Και στην διαδρομή αυτοί αρκετοί που χάθηκαν.

Άνθρωποι χωρίστηκαν σε στρατόπεδα.

Έξω ο κόσμος είναι θλιμμένος, τρελάμενος, μόνος.

 Κόσμος που αν συναντηθεί το βλέμμα σας,  καταλαβαίνεις πολλά και ας καλύπτεται από μάσκες.

Ζούμε σε παράλληλες ζωές, όμως όλοι λένε πλέον το ίδιο πράγμα.

Δεν είμαι καλά!

Η ακρίβεια, η ανάγκες που συνεχώς μεγαλώνουν,όλα όσα γενικά συμβαίνουν, κάνουν το κεφάλι μου να μην ξέρει πως να το διαχειριστεί .

Πουρές όλα μέσα, χωρίς συστατικά .

Έτσι πρέπει πλέον να είμαστε όλοι.

Άλλοι λίγο πιο πολύ  ,άλλοι λιγότερο.

Και απο το πρωί μέχρι το βράδυ ένας αγώνας επιβίωσης.

Ένας αγώνας με αρκετές νέες προσθήκες στα δεδομένα της μετά κοβιντ εποχής.

Που άλλαξε ακόμα και τον τρόπο που σκεφτόμασταν, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, τον τρόπο που πλέον ζούμε.

Η νέα μας ζωή περιέχει μοναξιά και τρέλα.

Περιέχει φόβο , και γεγονότα που σε ταράζουν .

Διχόνοια, πληροφορίες που απροσανατολίζουν τις σκέψεις, με αποτέλεσμα να γυρνάει το μυαλό συνεχώς σε ένα φαύλο κύκλο.

Και πλέον πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έχουμε ακόμα νοημοσύνη. Αν μας έχει μείνει σωστή κρίση σκέψη.

Αν ακόμα μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα.

Αν κάθε τι που ακούμε έχει και έναν σκοπό από πίσω.

 Δεν ξέρω χάος.

Σημειώστε Χ ούτε εκεί έχω απαντήσεις.

Πλέον δεν υπάρχει άνθρωπος που να λέει είμαι καλά και να το εννοεί.

Δεν συνάντησα πρόσφατα κανέναν!

Ναι σαφώς είμαστε υγιείς και αυτό είναι το βασικότερο , αλλά το πρωί από την ώρα που ξυπνάς μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου το βράδυ, περνάνε από το μυαλό ατελείωτες σκέψεις.

Σαν μπλέντερ σε μια συνεχή λειτουργία.

Ατελείωτες υποχρεώσεις, και λίγη ελπίδα πουθενά. 

Και όλα απαιτούν από σένα κάτι ακόμα.

Ο φουσκωμένος λογαριασμός ρεύματος.

Το σούπερ μάρκετ.

Τα παιδιά,

 τα θέλω σου,

 οι ανάγκες σου.

Η κοινωνική ζωή που τείνει να γίνει ανάμνηση.

Ο χρόνος για σένα μηδενικός.

Χρόνος να δεις τον σύντροφό σου σχεδόν ανύπαρκτος.

Άσε που σε ένα σαββατοκύριακο δεν φτάνει να τα κάνεις όλα.

Και ποια είναι αυτά που θέλεις να κάνεις;

Γιατί έχουν πλέον τα σαββατοκύριακα αξία;

Και τι αξίζει πλέον;

Και ξέρουμε καλά πως ότι αξίζει δεν αγοράζεται.

Όπως .και απρόσμενη αγκαλιά

Το σ αγαπώ της αδελφής μου κλείνοντας το τηλέφωνο.

Σε ένα είμαι δίπλα σου, θα τά καταφέρουμε!

Σε ένα βλέμμα που δίνει λίγη δύναμη, λίγη γαλήνη, λίγη ελπίδα.

Και στο γεγονός ότι στέκεις ακόμα όρθιος.

Με τις αντοχές σου να έχουν τελειώσει εδώ και καιρό.

Όμως υπάρχουν ακόμα εκείνα τα όμορφα που σε κρατάνε ζωντανό.

Ζωντανό στο μέσα σου, την ελπίδα, τις επιθυμίες, τα όνειρα.

Όλα είναι επιλογές, όμως αλλάξαμε.

Και οι άνθρωποι πλέον δεν είναι καλά .

Δεν αντέχουν. Κουράστηκαν!

Δεν είμαι καλά και ας ξέρω ότι έχω τα πάντα!

Έχω όσα θέλω.

Παρόλα αυτά δεν είμαι καλά, μέσα μου.

Έξω μου. Δεν έχω άλλες αντοχές.

Και δεν πιάνει πάντα το κόλπο εστιάζοντας στα θετικά.

Κάποιες φορές είμαι απλά ειλικρινής με τον εαυτό μου.

Κουράστηκα

Και στο τέλος του χειμώνα είναι μεγάλο το βάρος στις πλάτες μου.

Κούρασε, φτάνει!

Ίσως η άνοιξη φέρει και πάλι λίγη ελπίδα, και σήμερα για πρώτη φορά έξω μύρισε άνοιξη!

Photo by pixabay