Η μάσκα

 













Κάποτε η λέξη μάσκα φανέρωνε για μένα οτιδήποτε κάλυπτε τον αληθινό χαρακτήρα, ή την ψυχή ενός ανθρώπου.

Η μάσκα που ο καθένας μας φορούσε για διαφορετικό λόγο.

Μια βιτρίνα θα έλεγα.

Φορώντας την "μάσκα" του ο καθένας ένιωθε πως αποτρέπει τον άλλον να δει πέρα από αυτά που ήθελε κανείς να δείξει ή να κρύψει.

Ένα ψεύτικο χαμόγελο, για κάποιον ήταν η "μάσκα " του.

Δήθεν χαρά, δήθεν φίλοι, δήθεν γενικά.

Κάποτε θεωρούσα πως το μακιγιάζ μου, δεν άφηνε κανέναν να δει τι νιώθω.

Πίστευα πως έχοντας βαμμένα μάτια έκρυβα την θλίψη μου. Ή την λύπη μου.

Το έντονο κραγιόν μείωνε τις πιθανότητες κάποιος να καταλάβει πόσο άχρωμη μπορεί να αισθάνομουν εκείνη την μέρα.

Μεταφορικά η μάσκα πάντα υπήρχε στην ζωή μας 

Κάποτε δεν παρατηρούσαμε τελικά τίποτα στους ανθρώπους.

Και ήρθε η μάσκα. Κυριολεκτικά πια!

Και έκρυψε τα βαμμένα χείλη.

Έκρυψε την θλίψη, την λύπη.

Έκρυψε χαρακτηριστικά.

Και συναντάς ανθρώπους που γνωρίζεις μόνο το χρώμα των ματιών τους.

Καταλαβαίνεις όμως, καλύτερα αν είναι θλιμμένα ή όχι.

Αν πετάνε σπίθες και τι θέλουν να σου πουν.

Ήρθε η μάσκα και γνώρισες ανθρώπους που δεν ξέρεις τι χρώμα έχουν τα χείλη τους.

Δεν ξέρεις αν κρύβεται κάποιο ξεχωριστό χαρακτηριστικό πίσω από μια μάσκα.

Ένα λακακι στο χαμόγελο, η μία χαρακτηριστική ελιά.

Ένα σημάδι, μια μεγάλη η κομψή μύτη.

Άνθρωποι που γνώρισα με μάσκα και ενώ τους ξέρω, χωρίς εκείνη δεν τους ξέρω καθόλου.

Άλλωστε πολύχρωμη και άλλωστε άχρωμη.

Άλλοτε πάνινη και άλλοτε ιατρική.

Και κανείς εικόνα μόνο από τον ήχο της φωνής.

Δεν ξέρεις τι μορφή έχει ο συνομιλητής σου.

Και αν τύχει και την βγάλει λες ωχ έτσι είναι;;

Μου θυμίζει τα βιβλία που πλάθεις εσύ την εικόνα του πρωταγωνιστή.

Και όταν μεταφέρεται στην οθόνη δεν είναι αυτό που έχεις φανταστεί.

Γιατί η φαντασία σου έχει δημιουργήσει άλλη εικόνα από την πραγματικότητα.

Θυμάμαι στις αρχές που βλέπαμε γνωστούς,  και λέγαμε δεν σε γνώρισα με την μάσκα.

Μα πάντα μάσκα δεν φορούσαν οι περισσότεροι;

Και τώρα γίνεται το αντίθετο. Μόνο που νιώθω πως ξεγυμνώθηκε η αλήθεια πιο πολύ από ποτέ.

Νιώθω πως οι άνθρωποι πίσω από την μάσκα της εποχής σταμάτησαν να κρύβουν στην ψεύτικη.

Και ας είναι πιο εύκολο να κάνεις έναν μορφασμό χωρίς να σε πάρει κάποιος χαμπάρι.

Μπορείς να μασάς τσίχλα, μπορείς να χασμουριεσαι.

Νιώθω πως οι άνθρωποι είναι πιο αληθινοί.

Και όχι πάντα σην καλύτερη εκδοχή τους.

Όμως πιο αληθινοί. Είτε αυτό είναι καλό είτε όχι.

Και η αλήθεια είναι πως πέσανε πολλές μάσκες, σε ανθρώπους που πίστευες πως ήξερες.

Ανθρώπους που επειδή γνώριζες κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο τους , θεωρούσες πως μπορείς και να εμπιστεύεσαι.

Άλλες μάσκες έπεσαν και άλλες παρακαλάμε να πέσουν.

Να γνωρίσουμε ίσως ξανά , λίγο καλύτερα εκείνους που μας ζέσταναν ενώ είχαν καλυμμένα πρόσωπα.

Τελικά το μακιγιάζ δεν μπορεί να κρύψει πολλά.

Ίσως περισσότερο πια με τρομάζει η γύμνια που απέφευγα χρόνια να δω.

Και όχι με την καλή έννοια. Αυτό άλλωστε δεν κρύβεται.

Η μάσκα που ξεγελάει με τρομάζει, η χειρουργική μια χαρά έκανε την δουλειά της . Αρκεί να μην την φοράς πιστεύοντας τάχα μου πως δεν καταλαβαίνει ο απέναντι τον μορφασμό σου.

Και θα έρθει η στιγμή που θα βγει και όσους γνωρίσαμε με μάσκα , δεν θα τους γνωρίζουμε πια.

Photo via pixabay





2 σχόλια:

Από το Blogger.