Ξεχνάς!

 

Στο ψυγείο μου έχω κολλήσει κάποιες φωτογραφίες.

Κυρίως των παιδιών . Σε κάποιες χαμογελούν, μουτράκια των δύο ετών, σε άλλες 3,4 ,5.

Ξεχνάς, ξεχνάς εύκολα πως ήταν.

Και ήταν μόλις τώρα η μέρα που του ετοιμάζεις την πρώτη του στερεά τροφή. Ήταν μόλις τώρα που πήγατε τις πρώτες διακοπές!

Ήταν μόλις χτες που αγωνιούσες αν θα προσαρμοστεί εύκολα στον παιδικό.

Και εκείνα δεν είναι πια στο ύψος των ποδιών σου να σε τραβάνε.

Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν και πόσο γρήγορα ξεχνάς!

Θυμάμαι όταν ήταν μικρά που τα χαζεύαμε με τις ώρες. Και σκεφτόμουν τότε ότι έχω αποθηκεύσει στην μνήμη μου κάθε τους κίνηση, κάθε λέξη , κάθε συνήθεια. 

Ήμουν σίγουρη ότι έχω ρουφήξει στιγμές!

Ήμουν σίγουρη! 

Όμως ξεχνάω, πως ήταν νεογέννητα στην αγκαλιά μου.

Πως ήταν νήπια με  ανέμελες μπούκλες,

Πως ήταν η φωνή τους , η χαριτωμένες πρώτες λέξεις.

Μα πως είναι δυνατόν να ξεχάσεις ένα τέτοιο μούτρο!

Μα εκείνα μέρα με την μέρα αλλάζουν, συνήθειες, αλλάζουν μορφασμούς, αλλάζουν όψη.

Και δεν θυμάμαι πολλές φορές. Και αν δεν ήταν εκείνες οι φωτογραφίες στο ψυγείο, δεν θα θυμώνουν πολλά από τα στάδια τούς.

Τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα.

Ήμουν όμως σίγουρη πως θα θυμάμαι..

Εγώ που πλέον ξεχνάω το τοστ που μόλις έβαλα στην τοστιέρα και εκείνο καίγεται.

Ξεχνάω πως ο ένας τελείωσε μόλις το δημοτικό!

Ξεχνάω πως τα χρόνια κυλούν σαν νεράκι και ενώ πιστεύεις πως απολαμβάνεις την στιγμή εκείνη ξεγλυστραει από τα χέρια σου .

Και μεγαλώνουν, και το απολαμβάνεις,  και ας μοιάζει πως μόλις χτες είδες την γραμμή πάνω στο τέστ να δείχνει άχνα θετικό!

Και ας μοιάζει πως μόλις χτες ξενυχτούσες κάνοντας γύρω γύρω όλο το σπίτι, για να απαλύνεις από κολικούς, από το κλάμα, σφίγγοντας τα στην αγκαλιά σου.

Ήταν μόλις χτες που μύριζαν θεό,

Που έμοιαζαν με μικρά τέλεια ανθρωπάκια, και πίστευες ότι μπορείς να φωλιάσεις μέσα σου όλη αυτή την μαγεία!

Κάθε πρωί οι ίδιες φωτογραφίες μου θυμίζουν πως ήταν μόλις χτες.

Όμως ξεχνάς πως μεγαλώνουν τόσο γρήγορα.

Και εσύ κάθε πρωί ανακαλύπτεις μια καινούργια ρυτίδα.

Και ξαφνικά ακούς ...

Πώς πάει καλημέρα!

Και πίσω σου στέκεται εκείνο το μικρό αγοράκι της φωτογραφίας με τις μπούκλες και σου μιλάει.

Μόνο που οι μπούκλες γίναν μαλλάκια ίσια, το μικρό κορμάκι μεγάλωσε, και εκείνη η γλυκιά φωνουλα άλλαξε, και σε καλημεριζει ο έφηβος γιος σου!

Έχει ήδη ντυθεί και δεν σου δίνει σημασία, δεν είναι πια στο ύψος των ποδιών σου!

Και η ρυτίδες του χαμόγελου τονίζουν ακόμα πιο πολύ την έκφραση σου.

Άλλη από το γέλιο, άλλη από το άγχος άλλη από τα χρόνια που κυλάνε.

Και όμως είσαι ευγνώμων! 

Και ας κυλάει ο χρόνος σαν τρελός.

Καλημέρα μωρό μου του λές!

Και το μουτράκι που στέκεται δίπλα σου δεν σου θυμίζει σε τίποτα τον μικρό στην φωτογραφία!

Βλέπεις κοντεύει να σε φτάσει στο ύψος σου!

Και κάπως έτσι κυλά ο χρόνος!

Photos via pixabay